MARCEL VERTELT....... SIGAREN (I)

Een paar maanden geleden ontmoette ik de Mechelse politiecommissaris op rust, Frank Marivoet. Op een terrasje aan de Vismarkt bij een Mechels biertje, werd uiteraard over vroeger gesproken, want we zijn beiden van ‘den derden leeftijd’. En dan heb je wel een rijk verleden, maar nog weinig toekomst. Maar dat terzijde.

Frank vertelde me o.m. over de periode na de Tweede Wereldoorlog toen hij nog als politieagent ’s avonds de zwartzusters moest vergezellen. Frank zag aan mijn ogen dat ik er niets van begreep, maar het verhaal was/is eenvoudig. De zwartzusters gingen, nog tot circa 1960, bij de mensen thuis de pas-overledenen afleggen (in Mechelen zegt men ook “lijken”). Dit werk van barmhartigheid beoefenden de zusters zowel overdag als ’s nachts.

Zo ze ’s nachts op stap moesten, belden moeder-overste de politie - dat was al zeer, zeer lang geleden zo overeengekomen - die een politieman (politievrouwen waren er toen nog niet) stuurde om de zusterkens door de verlaten, duistere Mechelse straten te vergezellen (voor de jongeren: de straatverlichting, nog deels met gaslantarens, stelde 50 – 60 jaar geleden niet veel voor). De politieman was aldus mee verantwoordelijk voor de veiligheid en de kuisheid van de zusterkens.
Na de werkzaamheden keerden de zusterkens, nog steeds onder begeleiding van de politieman, terug naar hun klooster aan de Voochtstraat. De politieman mocht eventjes mee binnenkomen en kreeg als dank voor de begeleiding, van zuster-overste twee dikke sigaren!

Waarom de zwartzusters sigaren in hun klooster hadden wist Frank Marivoet niet. Vermoedelijk kwam de pastoor al eens langs en stonden dan het sigarenkistje en de fles Bourgogne, of was het Bordeaux, klaar. En waarom niet? Christus veranderde wel water in wijn. Sigaren waren toen nog niet uitgevonden.

Marcel KOCKEN
gewezen hoofd van de dienst Cultuur stad Mechelen